Çocuklar...

     Dünyaya geldiklerinde bilmezler nerede olduklarını.Ağlarlar, yabancı bulurlar. Ama birisi vardır ki ağlamasını dindiren. Korkma diyen. Sonra zaman geçtikçe alışırlar dünyaya.

    Masumdur onlar, kin nefret, kıskançlık yoktur içlerinde sadece sevgi. Ha birde sevilme isteği. Sevmediğinizde ya da onlar öyle sandığında küserler. Sen beni sevmiyorsun derler sadece. Başka duygu beslemezler size karşı. Böyle durumlarda kucağınıza alıp bir öptüğünüzde unutuverirler hemen. Saf ve temizdirler.

    Küçük dünyalarında hesap yoktur. Oynarlar, ağlarlar, gülerler. Bazen yağmurdan sonra güneş çıkarda , gök kuşağı oluşuyor ya, ben çocukların gülüşlerini onlara benzetirim. Görün o gülümsemeyi, ne dert ne tasa kalır siz de, hepsi geçer gider.

    Çocuk olup, çocuk kalmak vardı diyorum. Ama herkesin içinde bir çocuk vardır aslında.Dışarı çıkartılmaz sadece bastırılır içeride. Bizde çocuklar gibi masum duygularla yaşayabilsek keşke.