Farkında olmadan kırmak 

Farkında olmadan kırıyorum insanları.  Kızıyorum bu yüzden hep kendime. Ama ben bi şey yapmıyorum ki. Diyede düşünmüyor değilim hani. Yaptıklarıma bakıyorum. Yok bi şey diyorum. Haklıyım diyorum. Ama onlar benim bakmadığım taraftan bakıyorlar galiba.

Hiç kırmak istemediğim, sevdiğin, saydığım insanlar onlar.

Farkında olmamak ve bir şey yapmadığımı düşünmek çelişkili değil mi? Of of yine de kendime kızıyorum.

Ben mi acımasız duygusuzum. Ya da niye bana geliyor böyle şeyler diyorum. Sonrada şükrediyorum. Az ağlıyorum Allah ım kendini hatırlatıyor bana. Ve sonra mutlu oluyorum.

Olaylarda yoluna giriyor. Ama kırgınlık ah o kırgınlık varya geçmiyor. Ne onlarda ne bende.