39 Aldım Diye Ağlamadım...

  Bugün elektronik yayıncılık dersimiz vardı. Dönemin başından beri belirli uygulamalar yaparak not topluyorduk. O notların açıklanacağı gündü aynı zamanda. Heyecanlıydım merak ediyordum kaç aldığımı. Sonra hocamız açıklamaya başladı verdiği puanları, nerede yanlış yaptığımızı ve dikkat etmemiz gereken yerlerdi.

  İsimler okunuyor ama bana sıra gelmiyordu sanki. Birden "Zeynep" dedi hoca. O saniyeden sonra kalbimin atış ritmi birden hızlandı. Ben notumu okumasını beklerken, hocam "e-raporun ne öyle" dedi. Bendeki heyecan yerini endişeye bıraktı. Kaç aldığımı merak ederken hoca beni diğer Zeynep' le karıştırdı. Ama sonuç değişmedi çünkü benim ödevim de iç açıcı değildi. Ardından aniden notumu söyledi: "39" Şok oldum duyunca, nasıl olur dedim, diğer arkadaşlarımın notları açıklanırken bende iyi almışım diyordum kendimce, ama değildi. Düşündüm, düşündüm nerede ne yaptım da böyle oldu diye. E-raporumun iyi olmadığını biliyordum ama powtoon ödevime güveniyordum. Hocam ise hikayemde ne anlatmak istediğimi anlamamış bile ya da ben anlatamamışım. Kendimden o kadar emindim ki, powtoon ödevinden iyi not alırım demiştim ama öyle olmadı. 

  Ben bunları düşünürken, duygusallığım tavan yaptı ve gözlerimden yaşlar tek tek damlaya başladı. Kimseye belli etmemeye çalışırken hocam bile gördü. Ama ben 39 aldım diye ağlamadım,o kadar uğraştım. çabaladım. Başkaları ise kendini yormadan, çabalamadan yaptı ya da yaptırdı bilemiyorum, sonuç olarak benden yüksek aldılar. Alsınlar herkes yüksek alsın ama emeklerim...

  Hocam ağladığımı görünce üzülme ağlama falan dedi hatta espri yapıp beni güldürdü bile. Böyle bir gün geçirdim bu gün işte. Biraz heyecanlı, biraz endişeli, biraz meraklı, biraz ağlamalı, hafifte tebessümlü...

Bu arada benim kötü bir huyum var: "ağlamak." Lise de enler yazılırdı ya bana da sulu göz derlerdi. Değiştirmeye çalıştığım bu huyumu değiştiremedim gitti.